یکی از شاخصه‌های مهم خانواده دینی، ولایت‌مداری است؛ خانواده‌ای که همه اعضای آن دلباخته اهل‌بیت(ع) هستند و آموزه‌های ایشان را الگوی رفتار خود قرار می‌دهند. تربیت ولایی با روشمند‌سازی تربیت فرزندان شکل می‌گیرد. پدر و مادر می‌توانند این رسالت را انجام دهند؛ چنانکه رسول اعظم(ص) فرموده است: «أدِّبوا أولادَکُم على ثَلاثِ خِصالٍ : حُبِّ نَبیِّکُم و حُبِّ أهلِ بَیتِهِ و قِراءةِ القرآنِ؛[1] فرزندان خود را بر سه خصلت تربیت کنید: دوست داشتن پیامبرتان، دوست داشتن اهل‌بیت او و خواندن قرآن». واژه ولایت، گاه به فتح واو (وَلایت) و گاه با کسر واو (وِلایت) به کار می‌رود. گروهی از لغویون وَلایت را در مورد پیوندهایی مانند خویشاوندی، محبت، وراثت و نصرت و یاری کردن به کار برده و وِلایت را به سرپرستی و زمامداری امور معنا کرده‌‌اند.[2] برخی نیز واژه وِلایت را به معنای سرپرستی یا دوستی دانسته‌اند.[3] با استناد به آیات و روایات مشخص می‌شود که معنای ولایت، اعم از ولایت به معنای دوستی و امامت اهل‌بیت(ع) است.
[1]. علی بن حسام متقی هندی، کنز العمّال فی سنن الاقوال و الافعال، ح 45409.
[2]. محمد بن احمد ازهری، تهذیب اللغة، ج ۱۵، ص ۳۲۳، محمد بن مکرم ابن‌منظور، لسان العرب، ص۴۰۶؛ فخرالدین طریحی، مجمع البحرین، ج ۱، ص ۴۵۵، ذیل واژه ولا؛ حسین بن محمد راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۸۸۵.
[3]. فخرالدین طریحی، مجمع البحرین، ج ۱، ص ۴۵۵؛ محمد بن محمد مرتضی زبیدی، تاج العروس، ج ۱۵، ص ۷۰۴، حسین بن محمد راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص ۸۸۵.
)