تک‌فرزندی به عنوان یکی از مسائل آسیب‌زای دهه‌های اخیر، رشد فزاینده‌ای داشته است تا آنجا که بیشتر خانواده‌های ایرانی به آن گرایش پیدا کرده‌اند. این مسئله، آسیبی است که در سه سطح قابل بررسی است؛ آسیبهایی که از نظر عاطفی و روانی به فرزند وارد می‌شود، آسیبهایی که برای والدین به وجود می‌آید و آسیبهایی که در جامعه از خود به جای می‌گذارد.[1] عوامل بسیاری در ایجاد این آسیب نقش دارند که از جمله آن‌ها می‌توان به سختی کشیدن در برخورد با فرزند اول، ایجاد شرایط جدید که منجر به عدم فرزندآوری مجدد می‌شود و مشکلاتی همچون مشکل اقتصادی، تربیتی و امکانات رفاهی اشاره کرد. ضرورت پرداختن به این مسئله، زمانی حساس می‌شود که میزان رشد تفکر تک‌فرزندی در زنگ خطر را در جوامع اسلامی و به‌ویژه در کشور ما که از یک سو پایگاه تشیع در جهان و از سوی دیگر طلایه‌دار استقلال، آزادی و ظلم‌ستیزی در جهان است، به صدا درآورده است.[2] در این نوشتار تلاش شده است آسیب‌های این معضل اجتماعی بیان و بررسی شود.
[1]. https://www.farsnews.ir/news/14010223000028/
[2]. مرضیه هروی، اسماعیل چراغانی کوتیانی و محسن هراتی، «تحلیل آسیب‌های تک‌فرزندی برای والدین با رویکرد دینی و روانشناختی»، دو فصلنامه مطالعات اسلامی آسیبهایی اجتماعی، شماره اول، ص 182 ـ 163.
)