کارشناس ارشد رشته تفسیر، پژوهشگر مطالعات زنان و خانواده جامعةالزهرا(س).
10.22081/jpf.2025.70698.1048
چکیده
محبت و مهربانی به عنوان بنیانیترین عنصر در روابط خانوادگی، جایگاهی ویژه و غیرقابلانکار در زندگی انسانها دارد. خانواده، به عنوان اولین و مهمترین نهاد اجتماعی، بستر شکلگیری شخصیت فرد، انتقال ارزشها و الگوهای رفتاری است و محبت دراین بستر، نقشی حیاتی ایفا میکند. علاوه بر تأثیرات روحی، محبت در خانواده موجب تقویت روابط اجتماعی و احساس تعلق به این نهاد میگردد. بهطورکلی، محبت در خانواده از مهمترین شاخصهای زندگی سالم و موفق است. خداوند میفرماید: «الَّذِینَ یَقُولُونَ رَبَّنَا هَبْ لَنَا مِنْ أَزْوَاجِنَا وَذُرِّیَّاتِنَا قُرَّةَ أَعْیُنٍ وَاجْعَلْنَا لِلْمُتَّقِینَ إِمَامًا؛ [1] و کسانی که میگویند: پروردگارا، به ما از همسران و فرزندانمان آن ده که مایه روشنی چشمان ما باشد و ما را پیشوای پرهیزگاران قرار ده. »
این آیه به اهمیت توجه مؤمنان به خانواده و فرزندان اشاره دارد. مؤمنان واقعی نهتنها به ازدواج و خانواده خود اهتمام میورزند، بلکه برای آنها دعا میکنند. این دعا نماد عشق و شوق درونی به خانواده است و دلیل تلاش و کوشش برای تربیت صحیح فرزندان و همسران به همراه آشنایی آنها با اصول اسلامی و راستین زندگی است. دراین راستا، بررسی عوامل ایجاد محبت در خانواده و روشهای تقویت آن از اهمیت ویژهای برخوردار است.
[1]. فرقان: 47.